تعیین عوامل موثر برگرایش به فرزند آوری در پرسنل نیروی انتظامی تهران بزرگ

مقدمه: گرایش به فرزندآوری در هر جامعه ای به عنوان یکی از مسائل مهم اجتماعی مطرح بوده و شناسایی و بررسی عوامل مؤثر بر آن دارای اهمیت زیادی در عرصه پژوهش های اجتماعی می باشند. از این رو این مطالعه با هدف بررسی گرایش به فرزندآوری کارکنان نیروی انتظامی تهران بزرگ و عوامل مؤثر بر آن انجام گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 384 نفر از کارکنان متأهل پلیس تهران در سال 1393 انجام پذیرفت. در این مطالعه افراد با استفاده از نمونه گیری خوشه ای دومرحله ای، انتخاب و به دو پرسشنامه فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خودساخته انتظار، نگرش و گرایش به فرزندآوری پاسخ دادند. یافته ها: این مطالعه شامل 384 نفر (181 نفر (47 درصد) زن و 203 نفر (53 درصد) مرد-185 نفر (48 درصد) کارکنان صفی و 199 نفر (52 درصد) ستادی) با میانگین سنی 34 سال و میانگین سابقه کاری 11 سال بود. در این مطالعه متغیرهایی چون کمتر بودن مدت زمان فعالیت روزانه، هم قوم بودن زن و شوهر، نوع استخدام رسمی یا پیمانی، داشتن فعالیت ستادی، افزایش انتظار و نگرش به فرزندآوری، افزایش بعد خانوار قبل از ازدواج، افزایش رتبه نظامی، سن ایدئال برای بچه دار شدن، تفاوت سنی کمتر با همسر، افزایش تعداد فرزند ایدئال نشان دهنده رابطه مثبت معنی دار با گرایش به فرزندآوری بودند. همچنین در این مطالعه متغیرهای جنسیت، سن، سابقه کار، رتبه تولد فرد در خانواده، سن ازدواج با گرایش به فرزندآوری رابطه نشان ندادند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، برنامه ریزی جهت تقویت موارد افزایش دهنده فرزندآوری توصیه می گردد. همچنین با توجه به وجود رابطه مثبت بین انتظار و نگرش بر گرایش به فرزندآوری، لزوم تقویت این دو عامل پیشنهاد می گردد.